اوتیسم و سالمندي

اوتیسم را بیشتر افراد یک بیماري براي کودکان می‌شناسند و مطالعات انجام شده در این زمینه کمتر به بزرگسالان و خصوصا سالمندان پرداخته است. اما همین تحقیقات کم نشان می‌دهد که بزرگسالان مبتلا به اوتیسم در معرض خطر گسترده‌اي از شرایط سلامت جسمی و روحی، از جمله دیابت، افسردگی و بیماري‌هاي قلبی هستند. همچنین احتمال مرگ زودرس در این افراد تقریباً 2,5 برابر افراد سالمند همسن آنها است. از آنجاییکه این بیماري یک بیماري تازه کشف شده است و مطالعات پزشکی انجام شده بر روي آن مربوط به دهه‌هاي اخیر می‌باشد، متاسفانه بسیاري از سالمندان دارای بیماری اوتیسم وجود دارند که بیماری آنها در بیشتر طول مدت زندگی‌شان تشخیص داده نشده است.

تشخیص بزرگسالان مبتلا به اوتیسم بسیار مشکل است، زیرا آزمایشات مربوط به تشخیص این بیماری عمدتا براي کودکان طراحی شده است. پزشکان براي تشخیص اوتیسم در بزرگسالان نیاز دارند که از ایشان در مورد جزئیات مربوط به اوایل زندگی و کودکیشان سوالاتی را بپرسند - که براي بزرگترهاي مسن با والدین فوت شده، ممکن است این جزییات و اطلاعات دیگر در دسترس نباشد و فراموش شده باشند.

یک استاد روانپزشکی و کودکان می گوید: "در واقع هیچ تحقیق منظمی در مورد اوتیسم بیش از 65 سال وجود ندارد ، بنابراین ما واقعاً از ماهیت مشکلات اطلاع نداریم. اما با پیر شدن جمعیت کودکان مبتلا به اوتیسم مجبور به مطالعه بیشتر در زمینه سالمندان مبتلا به اوتیسم خواهیم بود."

در بیش از نیمی از افراد مبتلا به اوتیسم حداقل چهار خصوصیت صرع، بیماري‌هاي دستگاه گوارش، وسواس و افسردگی مشترك است. این افراد همچنین بطور قابل توجهی دچار مشکلات مختلف روانپزشکی، از جمله اسکیزوفرنی و افسردگی می‌شوند.

سالمندان اوتیستیک حدود 200 برابر احتمال بروز علائم بیماري پارکینسون را در مقایسه با بزرگسالان معمولی 40 تا 60 سال دارند. بزرگترهاي مسن دارای اوتیسم ممکن است به دلایل مشابهی که جوان‌ترها نیز دارند مستعد ابتلا به مشکلات سلامتی باشند. با شروع روند پیري و بروز بیماري‌هاي مربوط به دوران سالمندي برخی از صفات اوتیسم می‌تواند با بیماری‌هاي افزایش سن ترکیب شده و فرد سالمند مبتلا به اوتیسم را بیشتر در معرض خطرات سلامتی قرار دهد؛ مانند ترجیحات غذایی غیرمعمول و تمایل به کم تحرکی، هر دو در بین افراد اوتیسم و سالمندان غیر اوتیسم شایع است.

داروهایی که براي بیماران اوتیستیک تجویز می‌شوند می‌توانند عوارض ناخواسته‌اي نیز به همراه داشته باشند. افراد مبتلا به اوتیسم اغلب داروهاي ضد روان پریشی مانند آریپیپرازول مصرف می‌کنند که می‌تواند باعث افزایش وزن و فشار خون شود - و خطر ابتلا به دیابت و بیماري‌هاي قلبی را در افراد مسن افزایش می‌دهد. داروهاي ضد روان‌پریشی نیز می‌توانند منجر به علائم بیماري پارکینسون شوند. و یک بیماري اغلب می‌تواند بیماري دیگري ایجاد کند و یا حتی علایم بیماري دیگري را افزایش دهد.

بسیاري از بزرگسالان مبتلا به اوتیسم بیماري خود را از ترس طرد شدن از جامعه پنهان می‌کنند و در عوض سعی می‌کنند مانند یک فرد عصبی و نگران رفتار کنند. این پنهان‌کاري می‌تواند باعث ایجاد استرس شود و استرس نیز می‌تواند خطر بیماري قلبی، سکته مغزي و افکار و رفتارهاي منجر به خودکشی را افزایش دهد. انزواي اجتماعی می‌تواند سلامت و بهداشت روانی را در سالمندان اوتیسم تشدید کند. تنهایی، احساس بیگانگی و احساس طرد شدن در میان بزرگسالان اوتیسم بسیار معمول است و می‌تواند منجر به افسردگی شود.

اگرچه اوتیسم زمانی یک بیماري نادر قلمداد می‌شد ، اما اکنون تخمین زده شده است که 1٪ از بزرگسالان معیارهاي فعلی اختلال طیف اوتیسم (ASD) را دارند. از مشکلات عمده و شناخته شده این بیماري می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

• مشکل در شروع یا حفظ مکالمه. پاسخ غیرمعمول به سلام و احوالپرسی یا سایر قراردادهاي اجتماعی.
• عدم تماس چشمی و عدم درك ارتباطات غیرکلامی؛ صدا و زبان بدن غیرمعمول.
• مشکل در ایجاد یا حفظ دوستی‌ها ؛ بیشتر از حد معمول نیاز به تنهایی دارند.
• انجام حرکات تکراري مانند تکان دادن، ضربه زدن.
• چیدمان اشیا به روشی کاملاً دقیق.
• با تغییر در روالها یا انتظارات، بیش از حد دچار پریشانی می‌شوند؛ باید هر بار یک کار به همان روش انجام گیرد.